Εξοδος από το ευρώ; Ναι, με όρους και προϋποθέσεις !

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΥΖΑΝΗ*

Το ενιαίο Ευρωπαϊκό νόμισμα (ΕΥΡΩ) επινοήθηκε και εφαρμόσθηκε από τους ισχυρούς (τραπεζίτες-μονοπώλια και κράτη), για να ενισχύουν κάθε φορά τα κέρδη τους εις βάρος των φτωχών λαών-κρατών.

Κάποιοι που υποστηρίζαμε αυτή τη θέση από την αρχή, σήμερα αυτό το αποτέλεσμα μας δικαιώνει.

Τα παρακάτω 6 (έξι) επιχειρήματα επιβεβαιώνουν απόλυτα την στρατηγική μας πολιτική θέση, για την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ: ....

α) Το ενιαίο νόμισμα πρέπει να εφαρμόζεται σε ενιαίο κράτος, ή ομοσπονδία κρατών. Η Ε.Ε. σήμερα δεν είναι ούτε καν συνομοσπονδία. Είναι απλή τελωνειακή και εμπορική ένωση, με χαλαρά κεντρικά όργανα και με χαλαρές αποφάσεις. Δηλαδή η Ε.Ε. δεν έχει πολιτική ενότητα με εκλεγμένα κεντρικά όργανα, που να αποφασίζουν και να εφαρμόζουν μια ισόρροπη ανάπτυξη. Σε ένα ενιαίο κράτος, όπως είναι η χώρα μας, με δικό της νόμισμα, προσπαθεί για την ισόρροπη ανάπτυξη όλων των περιφερειών και άρα τα πλεονάσματα κάποιων περιφερειών μεταφέρονται, για να καλύψουν τα ελλείμματα των άλλων. Αυτό δεν μπορεί να γίνει σ΄αυτήν την Ευρώπη.

β) Το ενιαίο νόμισμα πρέπει να εφαρμόζεται σε χώρες με ενιαία δημοσιονομική πολιτική. Αυτό σημαίνει ότι η κάθε χώρα-κράτος πρέπει να έχει ίδια δημοσιονομικά μεγέθη, δηλαδή οι δείκτες του δημοσίου χρέους, των ελλειμμάτων προϋπολογισμού, ο πληθωρισμός , τα επιτόκια κλπ. πρέπει να είναι ίδια. Διαφορετικά είναι ευκολονόητο ότι οι χώρες με ασθενείς δείκτες συνεχώς θα αποκλίνουν και κάποια στιγμή θα επέλθει η κρίση. Ο υπερδανεισμός των νοικοκυριών και των χωρών θα υπερβαίνει τα όρια με ολέθριες συνέπειες, με αποτέλεσμα οι αγορές-δανειστές, να κατάσχουν περιουσίες ή κυριαρχικά δικαιώματα αντίστοιχα.

γ) Το ενιαίο νόμισμα πρέπει να εφαρμόζεται σε όμοιες οικονομίες, για παραγωγή , απασχόληση, ανεργία, ποιότητα προϊόντων, εξαγωγές, εισαγωγές, εκμεταλλεύσιμες πηγές κλπ. Αν αυτοί οι δείκτες δεν είναι ίδιοι, τότε οι χώρες που έχουν καλύτερη δομή , υποδομή και οργάνωση , αλλά και καλύτερη παραγωγή θα επικρατήσουν έναντι των αδυνάτων, οι οποίες θα καταλήξουν , να μην παράγουν και συνεχώς να εισάγουν για τις ανάγκες τους από τις οργανωμένες ισχυρές χώρες. ΄Ετσι η ανεργία στις αδύνατες χώρες θα αυξάνεται και θα μειώνονται συνεχώς η παραγωγή και οι εισαγωγές. Επίσης τα χρέη των νοικοκυριών θα αυξάνονται, προσπαθώντας να καλύψουν τις ανάγκες επιβίωσης, καθώς και το κράτος επίσης θα αυξάνει το χρέος και τα ελλείμματα.

δ) Το ενιαίο νόμισμα μπορεί και πρέπει να εφαρμόζεται, όταν όλες οι χώρες έχουν τους ίδιους δείκτες κοινωνικού κράτους. Με το ενιαίο νόμισμα δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνικό κράτος, που να καλύπτει τις αναγκαίες δαπάνες, όσον αφορά την υγεία-παιδεία-πρόνοια-προστασία περιβάλλοντος κ.λ.π. Κάθε φορά που χρειάζονται δαπάνες επιπλέον του προϋπολογισμού, αυτές οι δαπάνες θα καλύπτονται αναγκαστικά από δάνεια, που θα αυξάνουν συνεχώς τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος.

ε) Το ενιαίο νόμισμα συνεχώς μειώνει την ανταγωνιστικότητα και είναι ευνόητο, αφού δεν μπορεί να υποτιμηθεί , γιατί δεν είναι δικό μας και αναγκαζόμαστε για να έχουμε μια σχετική ανταγωνιστικότητα , να μειώνουμε το εργατικό κόστος κάτω από το όριο της φτώχειας και ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού να φθάνει στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Είναι αυτή η λύση; Την τελευταία 10ετία πριν την είσοδό μας στο ευρώ, η δραχμή υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου, περίπου 80% και μετά την είσοδό μας στο ευρώ, η δραχμή (έμμεσα μέσω ευρώ) ανατιμήθηκε περίπου 80%. Τότε ποια ανταγωνιστικότητα μπορούμε να περιμένουμε και ποια προοπτική επιβίωσης της χώρας μας;

στ) Το ενιαίο νόμισμα ξεκίνησε με την συνθήκη του Μάαστριχτ και ενισχύθηκε με τις συνθήκες της Λισαβόνας , του Άμστερνταμ κλπ., οι οποίες έθεσαν τους όρους και τον μηχανισμό της περαιτέρω ισχυροποίησης σε μια νεοφιλελεύθερη Ε.Ε., με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα για τα λαϊκά στρώματα. Οι καινούργιες συνθήκες αντί να βελτιώνουν την κατάσταση υπέρ των αδυνάτων, ισχυροποιούνται ακόμη περισσότερο υπέρ των ισχυρών.

΄Οσο η Ε.Ε. παραμένει νεοφιλελεύθερη και όπως φαίνεται δεν αλλάζει και συνεχώς εδραιώνει ακόμη περισσότερο τη νεοφιλελεύθερη και μονεταριστική προοπτική της, η χώρα μας ως φτωχότερη και μη ανταγωνιστική συνεχώς θα αποκλίνει προς όφελος των ισχυρών κρατών και των διεθνών δανειστών-τοκογλύφων.

Συνοψίζοντας:

Η χώρα μας δεν έχει καμία τύχη αν παραμείνει στην Ευρωζώνη και στο ενιαίο νόμισμα, όσο η Ε.Ε. δεν έχει πολιτική, δημοσιονομική, οικονομική και κοινωνική ενότητα και όσο παραμένει αμετάκλητα νεοφιλελεύθερη. Διαρκώς θα αυξάνεται το Δημόσιο Χρέος (θα το κουρεύουμε αλλά θα ξανά αυξάνει),θα αυξάνουν τα ελλείμματα , θα μειώνεται η ανταγωνιστικότητα και θα μειώνονται διαρκώς τα εισοδήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων.΄Αρα η στρατηγική μας πολιτική θέση πρέπει να είναι η έξοδος από το ευρώ και η επάνοδος της χώρας μας σε μια ανεξάρτητη εθνική νομισματική πολιτική. Όμως όσο δεν υπάρχει κάποια άλλη τελωνειακή και εμπορική αγορά με καλύτερες συνθήκες και προοπτικές για τον λαό μας και την χώρα μας πρέπει να παραμείνουμε στην τελωνειακή και εμπορική ένωση της Ε.Ε. Είναι διαφορετικό θέμα αυτή η παραμονή στην Ε.Ε. από την ευρωζώνη και το ευρώ.

Σίγουρα η έξοδό μας από το ευρώ με αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, ο λαός μας θα φτωχύνει ακόμη περισσότερο και ίσως η χώρα μας να έφθανε σε άτακτη πτώχευση , η οποία θα έφερνε το λαό σε πλήρη εξαθλίωση. Η έξοδός μας από το ευρώ πρέπει να γίνει, αλλά με προετοιμασία, με όρους και προϋποθέσεις .΄Οταν πρόκειται να βγεις από το «σχοινάκι» , αν δεν βγεις όταν πρέπει και προετοιμασμένος, το πιο πιθανό είναι να πέσεις. Η θέση αυτή περί παραμονής στο ευρώ είναι πολύ αδύνατη σε σύγκριση με τα παραπάνω επιχειρήματα, ότι δηλαδή αν βγούμε θα πέσουμε ανωμάλως και θα εξαθλιωθούμε.

Όμως μια άλλη κυβέρνηση Πατριωτική-Σοσιαλιστική , που θα έχει την πολιτική βούληση και το σθένος, μπορεί να προσαρμόσει την χώρα για την έξοδο από το ευρώ ενεργώντας ως εξής:

1) Πρέπει να διαγράψει το Δημόσιο χρέος σχεδόν στο σύνολό του, ως απεχθές και επαχθές και ως πληρωθέν μέχρι σήμερα εις διπλούν.

2) Να φορολογήσει τον πολύ μεγάλο συσσωρεμένο πλούτο, που ανέρχεται πάνω από 2 τρις με συντελεστή 20%, ο οποίος θα φέρει στο Δημόσιο Ταμείο περίπου 350-400 δις.

3) Να κρατικοποιήσει τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ και τις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις.

 4) Να κάνει δημόσιες επενδύσεις που θα φέρουν πλήρη απασχόληση (πλήρη ωράριο και εργασιακά δικαιώματα) και ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας.

5) Να κάνει αναδιανομή των εισοδημάτων και να αναβαθμίσει το κοινωνικό κράτος.

6) Να προμηθευτεί (η χώρα μας) για να έχει αποθέματα ενέργειας και άλλων χρήσιμων εισαγόμενων ειδών, που να καλύπτουν τις ανάγκες της για ένα μακρύ χρονικό διάστημα.

Γνωρίζουμε ότι όσοι έβγαλαν τα χρήματα έξω, θα τα ξαναφέρουν για να κερδοσκοπήσουν εις βάρος μας. Όμως θα έχουν φορολογηθεί πριν με το ποσοστό 20%, ως συσσωρεμένος πλούτος. ΄Οσοι εξ αυτών επενδύσουν δεν θα ξαναφορολογηθούν ως κεφάλαιο , διότι μας συμφέρουν οι επενδύσεις. ΄Οσοι αγοράσουν ακίνητα κλπ. θα ξαναφορολογηθούν , άρα θα έχουμε κάποιο όφελος. Σίγουρα όμως θα είναι και πάλι κερδισμένοι, αλλά δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Κάπως πρέπει να ξεκινήσουμε.

Τα παραπάνω έξι (6) επιχειρήματα επιβεβαιώνουν απόλυτα τη θέση μας για την έξοδο από το ευρώ με τους όρους που αναφέρουμε.

Όλα αυτά μπορεί να εφαρμοσθούν μόνο από μια νέα κυβέρνηση Πατριωτική-Σοσιαλιστική που θα προέλθει μέσα από την σημερινή Αριστερά σε (ένα νέο ΕΑΜ), για την απελευθέρωση της χώρας μας και του περήφανου και εργατικού λαού μας από τα δεσμά της ΤΡΟΪΚΑ , του Δ.Ν.Τ και της Ν. Τάξης.

* Ο Νίκος Μπουζάνης είναι φοροτεχνικός και Γραμματέας του Πολιτικού Συμβουλίου του ΔΗΚΚΙ - Σοσιαλιστική Αριστερά και μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Το παρόν άρθρο τέθηκε προς συζήτηση στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ

 ΠΗΓΗ: iskra.gr