Του ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΑΛΑΡΡΥΤΗ
Η απειλή χρεοκοπίας, την οποία επισείουν οι δανειστές προς την Ελλάδα, αν δεν εφαρ μόσει τα μέτρα που της ζητούνται, και την οποία μεταφέρει με τη σειρά του ο πρωθυπουργός προς την ελληνική κοινωνία, είναι αληθής. Δεν είναι μπλόφα. Είναι, όμως, η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή είναι ότι ουδείς διαβεβαιώνει πως ακόμη κι αν εφαρμόσουμε τα μέτρα, ώστε να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση, δεν θα χρεοκοπήσουμε. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι διεθνείς αναλυτές, οικονομικοί οργανισμοί και ξένοι πολιτικοί εκτιμούν το ακριβώς αντίθετο.
Ότι μετά το ΡSI plus και το δάνειο των 90 δις ευρώ ακολουθεί η χρεοκοπία, διότι ούτε το πρόγραμμα που επιβάλλεται στην Ελλάδα θα οδηγήσει σε μείωση του ελλείμματος και ανάκαμψη ούτε -ως εκ τούτου- το χρέος θα καταστεί βιώσιμο.
ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ... ΤΟ 'ΧΟΥΝ ΤΟΥΜΠΑΝΟ
Σε πρόσφατη έκθεση της Goldman Sachs υπογραμμίζεται ότι οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν στην Ευρωζώνη δεν μπορούν να συνεχιστούν, διότι ανακυκλώνουν το δημοσιονομικό και οικονομικό πρόβλημα, καθώς και ότι οι χώρες στις οποίες επιβάλλονται τέτοια προγράμματα δεν έχουν άλλα περιθώρια υλοποίησης τους. Αναφέρεται, δε, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελλάδα. Επισημαίνεται ότι η αξιολόγηση της δημοσιονομικής προόδου των κρατών θα πρέπει να γίνεται σε μακροπρόθεσμο πλαίσιο, βάσει της απόδοσης των διαρθρωτικών αλλαγών και όχι κυνηγώντας το έλλειμμα από χρονιά σε χρονιά.
Ο επικεφαλής της Goldman Sachs, Τζιμ Ο'Νιλ, εκτίμησε ότι το 2012 η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει εντός του ευρώ, αλλά μακροπρόθεσμα η παραμονή της στην Ευρωζώνη είναι αμφίβολη. Ο λόγος για το δεύτερο είναι ότι ακόμα κι αν μετά τη χρεοκοπία δεν υπάρξει, σε πρώτη φάση, έξοδος από το ευρώ, η συνέχιση της ίδιας πολιτικής, την οποία συνεπάγεται η συμμετοχή στο κοινό νόμισμα, δεν θα είναι κοινωνικά ανεκτή και οικονομικά βιώσιμη, οπότε η χώρα θα οδηγηθεί σε αποχώρηση.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι γιατί, εφόσον η χρεοκοπία είναι σχεδόν προεξοφλημένη, οι εταίροι παραμένουν «πρόθυμοι» να δανείσουν στην Ελλάδα μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, ακόμη και οι ιδιώτες πιστωτές να «κουρέψουν» άλλα τόσα; Καταρχάς, η άτακτη χρεοκοπία και η κακήν κακώς έξοδος από το ευρώ, όπως σημειώνει και ο επικεφαλής της Goldman Sachs, στο πλαίσιο των παραπάνω εκτιμήσεων του, θα έχει τόσο απρόβλεπτες συνέπειες, που ακόμα και η Γερμανία «θέλει να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ», για το φόβο ανεξέλεγκτου ντόμινο. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι μέσω της νέας δανειακής σύμβασης, η οποία επεκτείνει σε μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους τις εγγυήσεις και την παραίτηση από την ασυλία εθνικής κυριαρχίας, οι εταίροι διασφαλίζουν ότι σε περίπτωση χρεοκοπίας θα έχουν «στο χέρι» εξασφαλίσεις από τα απευθείας δικαιώματα στο Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας. Σκέφτονται όπως θα σκεφτόταν ένας δανειστής: Του χρωστά κάποιος ο οποίος βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας, αλλά αν ο οφειλέτης κηρύξει πτώχευση ο δανειστής δεν παίρνει τίποτα, διότι το δάνειο δεν συνοδεύεται από εγγυήσεις. Ο δανειστής προτείνει στον οφειλέτη, ο οποίος έχει μείνει από ρευστό και δεν έχει να καλύψει τις ανάγκες του, να του δανείσει χρήματα εκ νέου, υπό τον όρο ότι θα βάλει υποθήκη το σπίτι του και όποιο άλλο περιουσιακό στοιχείο έχει και ότι θα μειώσει τα έξοδα του σε βαθμό που να λιμοκτονεί, ώστε να εξυπηρετεί το νέο χρέος. Αν θέλει, θα του δώσει και δουλειά, αλλά με ελάχιστη αμοιβή, την οποία ο δανειστής θα φορολογεί βαριά. Και ο οφειλέτης δέχεται. Ο δανειστής πανηγυρίζει, διότι από εκεί που κινδύνευε να χάσει τα λεφτά του από το «κανόνι» και να προκληθεί κατάρρευση στις επιχειρήσεις του, ο οφειλέτης δέχεται να ξαναδανειστεί από τον ίδιο για να πληρώσει με αυτά τα χρήματα το παλαιό δάνειο, βάζοντας υποθήκη το σπίτι του, το χωράφι του και όποια άλλη πηγή εσόδων έχει. Ο οφειλέτης και πάλι θα χρεοκοπήσει, διότι το χρέος είναι μεγάλο και οι όροι δυσβάσταχτοι, αλλά ο δανειστής πλέον μπορεί να καλύψει τη ζημία του με την περιουσία του πρώτου, ενώ θα τον έχει και φτηνό υπάλληλο, θα τον βάλει «δουλο-πάροικο» να εργάζεται στο πάλαι ποτέ δικό του χωράφι με ελάχιστα χρήματα. Το λάθος του οφειλέτη είναι ότι άφησε άλλον, ο οποίος υποτίθεται πως ήξερε τη δουλειά, να κάνει τη διαπραγμάτευση για λογαριασμό του. Αυτός ο «άλλος» στην περίπτωση της Ελλάδας είναι η κυβέρνηση Παπαδήμου, ενώ ο αρχικός «διαπραγματευτής» του «οφειλέτη» ελληνικού λαού, που τον έφερε σε αυτή τη θέση, ήταν η απερίγραπτη απ' όλες τις απόψεις κυβέρνηση Παπανδρέου.
Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΤΡΟΠΑΙΟ
Το «χρηματοκιβώτιο» το οποίο θέλουν στην κυριότητά τους οι δανειστές, αφού πρώτα μπουν σε αυτό όλα τα «χρυσαφικά» της χώρας, είναι το Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας. Το «χρηματοκιβώτιο» αυτό, το οποίο δεν θα γεμίσει άπαξ, αλλά θα παράγει πλούτο για χρόνια, αφού θα περιληφθούν και μελλοντικά έσοδα του ελληνικού κράτους, θα γίνει ακόμα πιο πολύτιμο αν αποκτήσει και το μεγάλο τρόπαιο, το οποίο είναι σαφές πλέον ότι διεκδικούν οι δανειστές: τους υδρογονάνθρακες, που είναι βέβαιο ότι υπάρχουν στην ελληνική επικράτεια και στις δυνητικές ελληνικές ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης. Το «παραμύθι» δεκαετιών -«δεν ξέρουμε», «δεν είναι βέβαιο», «υπερβολές» και λοιπές υπεκφυγές- έχει τελειώσει με τον εντοπισμό των μεγάλων κοιτασμάτων στην Κύπρο και στο Ισραήλ. Οι ξένοι, εξάλλου, αδημονούν. Ο πρωθυπουργός έσπευσε να επικαλεστεί τις εκτιμήσεις για τον ενεργειακό πλούτο της Ελλάδας προκειμένου να επιχειρηματολογήσει, υποτίθεται, υπέρ των αναπτυξια-κών δυνατοτήτων της χώρας και η απάντηση των δανειστών ήταν ότι τα όποια κοιτάσματα πρέπει να συμπεριληφθούν στο Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας, να πηγαίνουν, δηλαδή, τα έσοδα στους ίδιους και όχι βέβαια για την ανάπτυξη.
Όσο εξελίσσεται η ελληνική τραγωδία, τόσο πιο πιθανή φαίνεται η εκδοχή ότι η μεθόδευση για την προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό συνδέεται με τη δυνατότητα των δανειστών να «αποκτήσουν» τη χώρα, την περιουσία της και τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές έναντι ευτελούς τιμήματος. Είναι σαφές, εξάλλου, ότι δεν οδηγείται μόνο η δημόσια περιουσία σε πλιάτσικο, αλλά και η ιδιωτική σε δήμευση, μέσω των μέτρων και των φόρων. Η χώρα εξωθείται σε χρεοκοπία και οι πολίτες σε απόλυτη ένδεια. Ελλάδα και Έλληνες σε ταυτόχρονο οικονομικό και πολιτικό νοκ άουτ. Πρόκειται για προμελετημένη οικονομική εκτέλεση.
ΌΛΟΙ ΚΑΛΥΜΜΕΝΟΙ -ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕ «ΚΟΥΚΟΥΛΑ»- ΠΛΗΝ ΗΜΩΝ...
Οι ιδιώτες πιστωτές, από την πλευρά τους, θα καλυφθούν έναντι ενδεχόμενης ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας μέσω του PSI, το οποίο μπορεί αρχικά να μην ήθελαν, αλλά προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα, ήτοι μονομερές «κούρεμα» 80%-85%, αποδέχτηκαν καταρχάς με την ανταλλαγή ομολόγων, επιβάλλοντας, όμως, λεοντείους όρους: υπαγωγή των ελληνικών ομολόγων στο αγγλικό Δίκαιο -άρα μπορούν και αυτοί να διεκδικήσουν περιουσιακά στοιχεία του Ελληνικού Δημοσίου σε περίπτωση χρεοκοπίας-, σχετικά υψηλό επιτόκιο, καθεστώτος προτιμητέου δανειστή.
Σημειωτέον ότι μια μερίδα ιδιωτών ομολογιούχων ελληνικού χρέους, οι οποίοι έχουν στην κατοχή τους και ασφάλιστρα κινδύνου, θα αποκομίσουν μεγαλύτερο κέρδος από την είσπραξη των CDS απ'όσο θα διασφαλιστούν με την ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων που έχουν στα χέρια τους, οπότε έχουν κάθε λόγο να αρνηθούν την εθελοντική συμμετοχή τους στο PSI και να προκαλέσουν «πιστωτικό γεγονός» και χρεοκοπία της Ελλάδας. Το ποσό που θα πληρωθεί σε CDS σε αυτή την περίπτωση υπολογίζεται σε περίπου 25 δις ευρώ.
Σχετικά με τα μέτρα που φέρεται να ζητά η τρόικα, εν τω μεταξύ, υπάρχει ασάφεια για το που σταματούν οι απαιτήσεις των δανειστών και που αρχίζουν οι επιδιώξεις εγχώριων συμφερόντων, τα οποία εκμεταλλεύονται τη συγκυρία και βάζουν από την πίσω πόρτα δικά τους αιτήματα, τα οποία υιοθετεί η κυβέρνηση Παπαδήμου ως μέρος της τροϊκανής ατζέντας. Είναι γνωστές, άλλωστε, οι καταγγελίες φορέων κατά του ΣΕΒ ότι «ψιθύριζε» στην τρόικα μέτρα όπως η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού... Το ερώτημα είναι τι κάνει η κυβέρνηση σε αυτές τις περιπτώσεις; Μεταφέρει, βεβαίως, την πίεση στην κοινωνία. Αν αναζητήσει κανείς τη θέση της κυβέρνησης Παπαδήμου στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, θα δυσκολευτεί να την εντοπίσει. Αν επιχειρήσει να διαπιστώσει ποιες είναι οι προτάσεις της ελληνικής πλευράς στη συζήτηση που διεξάγεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την κρίση, δεν θα τις βρει.
ΑΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ!
Ο Λουκάς Παπαδήμος υποτίθεται ότι ανέλαβε την πρωθυπουργία με τη στήριξη τριών κομμάτων, προκειμένου «να διαπραγματευτεί» με καλύτερο τρόπο απ' ό,τι η προηγούμενη κυβέρνηση τη νέα δανειακή σύμβαση και το PSI. Αντ' αυτού, δήλωσε πρόσφατα ότι δεν υπάρχουν κεκτημένα και «κόκκινες γραμμές» στη διαπραγμάτευση και ότι η μόνη «κόκκινη γραμμή» είναι η σωτηρία της χώρας. Ως δήλωση αρχηγού κυβέρνησης αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία η παραδοχή ότι δεν υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» στη διαπραγμάτευση ενός κράτους με ξένους. Οι δανειστές, που ακούν αυτή τη θέση, λογικό είναι να επιχειρήσουν να επιβάλουν όσο περισσότερους όρους μπορούν, αφού καταλαβαίνουν ότι η άλλη πλευρά είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί οτιδήποτε προκειμένου να εξασφαλίσει τη νέα δανειακή σύμβαση. Το ότι δεν υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» το έχουν ήδη διαπιστώσει στην πράξη. Μόλις στα μέσα Δεκεμβρίου ο πρωθυπουργός δήλωνε ότι «τα πραγματικά εισοδήματα θα σταθεροποιηθούν, καθώς δεν αναμένονται περαιτέρω μειώσεις των ονομαστικών μισθών και συντάξεων ούτε και αυξήσεις φορολογικών συντελεστών». Όσον αφορά στο αγγλικό Δίκαιο, υποστήριζε από βήματος της Βουλής ότι δεν έχει γίνει αποδεκτό το σχετικό αίτημα των πιστωτών, πρόσθετε, όμως, ότι «θα συνεκτιμηθεί στο σύνολο της συμφωνίας». Η κατάληξη και στα δύο -μείωση μισθών και αγγλικό Δίκαιο- καταδεικνύει πόσο διαπραγματεύεται επί της ουσίας η κυβέρνηση. Η κατάσταση, βέβαια, δεν είναι εύκολη. Τα τελεσίγραφα Μέρκελ αλλά και Σαρκοζί στην πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Έλληνα πρωθυπουργό επιβεβαιώνουν ότι τα πράγματα είναι οριακά. Αλλά η αποστολή της κυβέρνησης είναι ακριβώς αυτή: Να εξασφαλίσει τα εθνικά συμφέροντα σε μια δύσκολη συγκυρία. Αν δεν μπορεί, παραιτείται- δεν τα θυσιάζει. Και, πάντως, δεν δεσμεύει τις επόμενες γενιές, υποθηκεύοντας το μέλλον τους και τον εθνικό πλούτο. Δεν έχει τέτοια εντολή. Για την ακρίβεια, δεν έχει καμία εντολή λαϊκή. Σε μία συμφωνία βασίζεται η συγκρότηση της, προκειμένου να φέρει εις πέρας συγκεκριμένη αποστολή. Εφόσον δεν το καταφέρνει με όρους εθνικά αποδεκτούς, οφείλει να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Ο σημερινός πρωθυπουργός, εξάλλου, και αρκετοί από τους συμμετέχοντες σε διάφορες θέσεις του παρόντος σχήματος -κυβερνητικές, οικονομικές και άλλες- δεν είναι καινούριοι στο σκηνικό. Ορισμένοι είχαν διαχειριστεί τις τύχες της χώρας σε μια περίοδο, επί κυβερνήσεων Σημίτη, η οποία σημαδεύτηκε από αρνητικά γεγονότα, με κορυφαίο αυτών την υπόθεση του Χρηματιστηρίου, την οποία πλήρωσε πολύ ακριβά ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Καλό θα είναι να μην συνδέσουν και πάλι την παρουσία τους με οικονομικές και άλλες τραγωδίες.
Δημοσιεύτηκε στα "Επίκαιρα" (12/01/2012)
ΠΗΓΗ: iskra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου