- Τι σημαίνει για την Ελλάδα το νέο «Μνημόνιο»;
- Χαίρομαι που τα ξαναλέμε μετά την πάροδο κάποιων μηνών. Ορισμένες εκτιμήσεις που είχαμε κάνει στην προηγούμενη συνέντευξη, επαληθεύονται με δραματικό τρόπο. Η εφαρμογή του πρώτου «Μνημονίου»,
όχι μόνο δεν απέτρεψαν την χρεοκοπία αλλά δυστυχώς την σπρώχνουν όλο και πιο κοντά, δηλ. την επίσημη ομολογία αδυναμίας εξόφλησης των δανειστών.
Στα τελευταία χρόνια εξ' αιτίας των μέτρων του «Μνημονίου» είχαμε μεγάλη μείωση του εθνικού εισοδήματος πάνω από 10%, λουκέτο σε 430.000 μικροεπιχειρήσεις, ανεργία πέραν του 20% (στους νέους ξεπερνά το 45%) και τον τραγικό απολογισμό 1700 αυτοκτονιών, φαινόμενο που πρώτη φορά εμφανίζεται στην ελληνική κοινωνία. Το χειρότερο είναι ότι βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή και όχι στο τέλος της κρίσης. Το νέο «Μνημόνιο» και η νέα δανειακή σύμβαση δεν δίνουν καμιά ελπιδοφόρα προοπτική αλλά έχουν κύριο στόχο την εξασφάλιση των πιστωτών.
- Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν ευθύνες για το σημερινό δράμα;
- Ασφαλώς και έχουν πολύ μεγάλες. Ο μέχρι τώρα τρόπος δημοσιονομικής διαχείρισης συνδέεται όχι τόσο με φαινόμενα κλασσικής κακοδιαχείρισης αλλά και συνειδητές επιλογές εξυπηρέτησης ισχυρών καπιταλιστικών συμφερόντων. Για παράδειγμα στα φορολογικά έσοδα, οι «έχοντες και κατέχοντες» εισέφεραν πολύ λίγα, γι' αυτό και έχουμε τεράστια φοροδιαφυγή και φοροκλοπή. Επίσης στις δαπάνες υπήρξε μεγάλη κακοδιαχείριση με αμύθητες μίζες, κρυφές συναλλαγές, τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα, κά.
Από την άλλη η κρίσης της Ευρωζώνης επιδείνωσε την κατάσταση, γιατί ο τρόπος συγκρότησης της «οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης» (ΟΝΕ) είναι σε βάρος των ασθενέστερων οικονομιών και σε όφελος των ισχυρών. Αυτό εκφράζεται στα εμπορικά «πλεονάσματα» των ισχυρών πχ. Γερμανίας και στα «ελλείμματα» των αδύναμων οικονομιών, όπως της Ελλάδας.
Αυτή είναι μια από τις βασικές πηγές του χρέους. Η άλλη πηγή απορρέει από τα δημόσια ελλείμματα λόγω χαρακτήρα δημοσιονομικής διαχείρισης που ήδη αναφέραμε. Σε αυτές τις δύο πηγές προστέθηκε ο δανεισμός από την τρόϊκα και τα ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα του «Μνημονίου», που οδήγησαν σε δραματική ύφεση και επιδείνωση της σχέση δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ (από 120% το 2009 σε 170% αρχές 2012). Γιαυτό λέμε ότι η ελληνική οικονομία είναι σήμερα σε κατάσταση χρεοκοπίας και το ζήτημα είναι οι πολιτικές διαχείρισης της. Η μία είναι η πολιτική «ελεγχόμενης πτώχευσης» που προωθούν τρόϊκα και ελληνική κυβέρνηση και η άλλη είναι η πολιτική «προοδευτικής εξόδου από την κρίση» που προβάλλουν οι ριζοσπαστικές- αριστερές δυνάμεις στην χώρα.
- Τι ακριβώς σημαίνει πολιτική «ελεγχόμενης χρεοκοπίας»;
- Στην ουσία πρόκειται για «πολιτική δήμευσης» του ελληνικού λαού με τρεις τρόπους. Πρώτον, με ιδιωτικοποίηση (ξεπούλημα) όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και καλύτερων «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας με στόχο 50 δις € ως το 2015. Δεύτερον, περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, κοινωνικών δαπανών κτλ, που υπολογίζονται σε άλλα 50 δις € ως το 2015. Τρίτον, παρακράτηση όλων των εσόδων ύψους 15 δις € από το πρόγραμμα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας «Ήλιος». Τέλος υπάρχουν και οι λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες» με την επιστροφή των εργασιακών σχέσεων σε καταστάσεις 19ου αιώνα, με κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, μείωση κατώτατων μισθών και στόχο να προσγειωθούν στα 400 ευρώ, χιλιάδες απολύσεις από το δημόσιο, κά.
- Το νέο «Μνημόνιο» και το νέο δάνειο δεν βελτιώνουν τα πράγματα;
- Πριν μπούμε στην «ευρωζώνη» καλλιεργήθηκαν μεγάλες αυταπάτες ότι η συμμετοχή της χώρας θα ήταν ένα βήμα προόδου. Τώρα διαπιστώνουμε με δραματικό τρόπο ότι ήταν λάθος επιλογή. Για παράδειγμα η απώλεια του «εργαλείου» της νομισματικής πολιτικής και ειδικότερα της συναλλαγματικής πολιτικής δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στην εξισορρόπηση των διεθνών συναλλαγών της χώρας. Επιπλέον η λεγόμενη αρχή της «κοινοτικής αλληλεγγύης» όχι μόνο δεν υπήρξε, αλλά και όταν εκδηλώθηκε, με το δάνειο της τρόϊκας και το Μνημόνιο, μας «χαντάκωσε». Ανάλογες είναι και οι εμπειρίες της Πορτογαλίας. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο ίδιο «σενάριο». Το νέο «Μνημόνιο» προβλέπει νέα δανειακή σύμβαση ύψους 130 δις €, που αντί να μειώνει αυξάνει το χρέος. Παρ' ότι με το λεγόμενο PSI προβλέπεται «κούρεμα» χρέους κατά 100 δις €, η κατάσταση δεν βελτιώνεται, ενώ μπαίνουν πιο βαριές αλυσίδες (δεσμεύσεις) στο λαό.
Το πρόβλημα δεν είναι απλά οικονομικό, ούτε μόνο κοινωνικό, αλλά πάνω απ' όλα ζήτημα υπόστασης της χώρας. Το στοιχείο της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας στην ουσία πετάγεται στα «σκουπίδια». Η χώρα μετατρέπεται σε ένα άθλιο «προτεκτοράτο», δεδομένου ότι εκατοντάδες εντεταλμένοι της τρόϊκας εγκαθίστανται σε κάθε Υπουργείο, ελέγχουν τη διοίκηση και διαχείριση των δημοσίων οικονομικών. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι ένας δήμος δεν θάχει δικαίωμα να αποφασίσει για κονδύλια λειτουργίας ενός παιδικού σταθμού, χωρίς να το αποφασίζει η τρόικα και οι επόπτες των δανειστών.
- Ο Ελληνικός λαός όμως αντιστέκεται...
- Αντιστέκεται και μάλιστα πολύ. Το γεγονός ότι πριν μερικούς μήνες κατέρρευσε η κυβέρνηση Παπανδρέου που είχε εκλεγεί με μεγάλη πλειοψηφία (158 βουλευτές) οφείλεται στην ασίγαστη πάλη και αντίσταση του ελληνικού λαού. Το ίδιο τρίζουν τα θεμέλια της σημερινής κυβέρνησης και όλου του αστικού κατεστημένου που ψήφισε το «Μνημόνιο». Να θυμίσω πως με το σχηματισμό της είχε τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας της Βουλής (250 βουλευτές) και σήμερα βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Ως εκ τούτου, νομίζω δεν πάνε «χαράμι» οι αγώνες. Όμως βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή μιας γιγάντιας προσπάθεια για μια μεγάλη ανατροπή.
- Πως νομίζεται ότι μπορεί να επιτευχθεί;
- Αργά αλλά σταθερά δημιουργείται ένα μεγάλο κίνημα αμφισβήτησης των συγκεκριμένων πολιτικών. Το κίνημα των «αγανακτισμένων» στις πλατείες, το κίνημα ενάντια στα «χαράτσια», οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, κά, αποτελούν «ρυάκια» αντίστασης που τείνουν να γίνουν ένα μεγάλο «βουερό» ποτάμι ανατροπής. Από την άλλη, αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, επηρεάζουν τις εξελίξεις στις άλλες χώρες της ευρωζώνης ιδιαίτερα του μεσογειακού νότου. Οι καρέκλες της κυρίαρχης ελίτ των Βρυξελλών τρίζουν και το σαθρό οικοδόμημα της ΟΝΕ σείεται. Εάν η Ελλάδα τυπικά χρεοκοπήσει δημιουργείται ο κίνδυνος «ντόμινο» και μετάδοσης της ... ασθένειας σε άλλες χώρες.
- Με τη σημερινή δομή η ευρωζώνη δεν μπορεί να κρατηθεί. Δεν μπορεί μια χώρα να καλείται να στηρίξει την ανταγωνιστικότητα κόβοντας μισθούς και συντάξεις. Ήδη οι μισθοί τα τελευταία τρία χρόνια έχουν μειωθεί κατά 50%. Εάν υπολογίσουμε ότι το μέσο εργατικό κόστος στη βιομηχανία είναι 15%, με 50% μείωση μισθών η ανταγωνιστικότητα ενός προϊόντος βελτιώνεται μόνο 7.5%. Από την άλλη η ισοτιμία ευρώ - δολαρίου είναι σήμερα 1 προς 1.36, από 1 προς 1 που ήταν το 2000. Δηλαδή το ευρώ έχει ανατιμηθεί κατά 36%. Αν επέστρεφε η ισοτιμία στο 2000 η τιμή του προϊόντος θα μειωνόταν κατά 36%. Με μισό μισθό βελτιώνεται μόνο κατά 7.5% ενώ σε επιστροφή στην ισοτιμία του 2000 βελτιώνεται κατά 36%. Δηλαδή το «όπλο» της συναλλαγματικής πολιτικής παίζει μεγάλο ρόλο. Βεβαίως είναι αμυντικό, όμως μπορεί να συμβάλει μεσοπρόθεσμα να ανασάνει η χώρα, να ανασυνταχθεί η οικονομία και να περάσει σε διαδικασίες ανάπτυξης.
- Οι αποφάσεις της ευρωζώνης δεν δίνουν απαντήσεις στην ανάπτυξη;
- Απολύτως καμία, ούτε στην απασχόληση. Είναι πολύ χαρακτηριστική η απαίτηση ότι από το δάνειο των €130 δις η Ελλάδα δεν θα πάρει τίποτε. Από κάθε 100 ευρώ μόνο 19 καταλήγουν στην Ελλάδα, αλλά και αυτά θα είναι δεσμευμένα σε ειδικό λογαριασμό για εξόφληση τοκοχρεολυσίων. Επίσης μεγάλο μέρος (50 δις €) πάει για στήριξη (κεφαλαιοποίηση) των τραπεζών. Επί πλέον οι δανειστές ζητούν πρωτοφανή πράγματα. Πρώτο, συνταγματική τροποποίηση με την οποία, προτεραιότητα στις δημόσιες δαπάνες θα έχει η εξόφληση των τοκοχρεολυσίων των δανειστών. Δηλαδή «κόψτε το κεφάλι σας» δεν μας ενδιαφέρει αν δεν έχετε κονδύλια για παιδεία, υγεία, συντάξεις, κλπ. Δεύτερον, τα νέα ομόλογα που θα αντικαταστήσουν τα παλιά θα διέπονται από το αγγλικό δίκαιο. Αυτή τη στιγμή η ελληνική βουλή μπορεί ακόμα να αποφασίσει μονομερώς τη διαγραφή όλου ή μεγάλου μέρους του χρέους, ενώ με το αγγλικό δίκαιο θα υπάρχουν δεσμεύσεις. Δυστυχώς λόγω πολιτικής των κυβερνήσεων δεν αξιοποιήθηκε αυτό το δικαίωμα. Ας μη ξεχνάμε ότι βασική αρχή του δικαίου είναι «η σωτηρία του λαού υπεράνω όλων».!
- Εάν αυτό το δικαίωμα εφαρμοζόταν τι θα γινόταν;
- Η Ελλάδα όπως είναι σήμερα δεν μπορεί να εξοφλήσει το χρέος. Μιλάμε για ένα χρέος 400 δις €, ενώ το ΑΕΠ υπολογίζεται σε 212 δις €. Κατά συνέπεια προκύπτει ανάγκη διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους, κάνοντας χρήση και των προβλέψεων του διεθνούς δικαίου και ειδικότερα της «κατάστασης ανάγκης» της νομικής επιτροπής του ΟΗΕ. Σύμφωνα με την πιο πάνω αρχή, όταν μια χώρα βρίσκεται στο δίλημμα να πληρώσει τους πιστωτές ή να λειτουργήσει το κράτος, έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την πληρωμή τοκοχρεολυσίων στους εγχώριους και ξένους πιστωτές.
- Γιατί δεν έχει λειτουργήσει μέχρι σήμερα;
- Για δύο λόγους. Γιατί η σημερινή κυβέρνηση και οι προηγούμενες είναι υποταγμένες στους δανειστές, ξένους και έλληνες τραπεζίτες. Στην ουσία όλοι αυτοί είναι υπάλληλοι των τραπεζών. Η σημερινή κυβέρνηση λειτουργεί ως δικαστικός επιμελητής, του οποίου η δουλειά όπως ξέρετε είναι να πάει στο σπίτι κάποιου και να κατασχέσει τα πάντα. Αυτή την εντολή εκτελεί σήμερα η κυβέρνηση Παπαδήμου. Το λέμε απλά για να γίνει κατανοητό.
- Ο άλλος λόγος είναι ότι η κυρίαρχη ελίτ στην Ελλάδα θεωρεί ότι προστατεύονται καλύτερα τα γενικότερα πολιτικά και οικονομικά της συμφέροντα στην ευρωζώνη. Εκτός ευρωζώνης, νοιώθουν αβεβαιότητα και ανασφάλεια απέναντι στο λαϊκό κίνημα.
- Αν γινόταν στάση πληρωμών ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις ;
- Η στάση πληρωμών και η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του μέρους του χρέους (άνω του 80%) είναι επιτακτικά αναγκαία. Αυτό το παραδέχονται ακόμα και παράγοντες της ευρωζώνης όπως ο γερμανός υπουργός Β.Σόϊμπλε. Ωστόσο τη διαχείριση της λύσης θέλουν να γίνει με όρους πιστωτών (Μνημόνια, νέο δάνειο, δεσμεύσεις, κά) και όχι με όρους προοδευτικής εξόδου από την κρίση από κυβέρνηση που θα υπεράσπιζε τα λαϊκά συμφέροντα. Κατά συνέπεια μια μονομερής στάση πληρωμών και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, είναι πολύ πιθανό να αμφισβητηθεί η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Όμως η κόκκινη γραμμή πρέπει να είναι η σωτηρία του λαού και όχι η παραμονή «πάση θυσία» στην ευρωζώνη.!
- Αν η Ελλάδα φύγει από την ευρωζώνη θα αποκλειστεί από τις αγορές;
- Μα ήδη είμαστε...εκτός χρηματαγορών.! Η χώρα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε καθεστώς «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», με πολιτικές λιτότητας σε βάθος χρόνου, αυξημένης ανεργίας, προειούσας παραγωγικής αποδιάρθρωσης, κά. Βρισκόμαστε δηλαδή στο δρόμος που οδηγεί στην «κόλαση». Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι βρισκόμαστε στην αρχή και όχι στο τέλος του δρόμου ώστε να κάνουμε υπομονή. Ο χρονικός ορίζοντας ξεπερνάει το 2020 και φτάνει μέχρι το 2035.!
- Υπάρχει εναλλακτική πρόταση;
- Ασφαλώς και υπάρχει. Συνάγεται από τα πράγματα. Άρνηση πληρωμής του χρέους και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του. Ακόμη και αν μας πουν ότι αυτό είναι ασύμβατο στα πλαίσια της Ευρωζώνης, η επιστροφή στο ελληνικό νόμισμα δεν είναι καταστροφή όπως συστηματικά κινδυνολογούν. Αντίθετα θα δοθεί η δυνατότητα ανάταξης της οικονομίας, με την προϋπόθεση εφαρμογή ενός συνεκτικού προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης.
- Ναι αλλά δεν θα υπάρξουν μεγάλες δυσκολίες;
- Θα υπάρξουν δυσκολίες τους πρώτους 15-20 μήνες με την έννοια ότι θα πρέπει να τεθούν σε κίνηση οι εγχώριες δυνάμεις, τόσο στην αγροτική οικονομία, όσο στην βιομηχανία και άλλους τομείς. Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, εμπεριέχει δυσκολίες αλλά και δυνατότητες. Ειδικά στο εμπορικό ισοζύγιο οι επιδράσεις θα είναι αντιφατικές με θετικό όμως τελικά αποτέλεσμα. Για παράδειγμα οι εξαγωγές θα γίνουν φθηνότερες και η εγχώρια παραγωγή θα τονωθεί και θα αυξηθεί η απασχόληση. Το ίδιο ο τουρισμός που αν συνδεθεί στενά με την αγροτική παραγωγή θα ενισχυθεί συνολικά η οικονομία. Βεβαίως οι εισαγωγές θα γίνουν ακριβότερες, αλλά μπορεί να γίνει υποκατάσταση μέρους των εισαγόμενων από προϊόντα εγχώριας παραγωγής. Ορισμένα είδη όπως το πετρέλαιο θα είναι ακριβότερα, αλλά και αυτό μπορεί ωθήσει σε αξιοποίηση εγχώριων πηγών ενέργειας. Θα έλεγα ότι η Κύπρος αποτελεί παράδειγμα αξιοποίησης των δικαιωμάτων επί της ΑΟΖ για εκμετάλλευση φυσικού αερίου.
-Η στάση πληρωμών είναι αρκετό βήμα για την Ελλάδα;
- Όχι, αυτή θα είναι το πρώτο βήμα. Θεωρώ ότι πρέπει να εθνικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα. Δεν μπορεί να μην μπει έλεγχος στην ανεξέλεγκτη κίνηση κεφαλαίων. Έχει ομολογηθεί επίσημα ότι στις τράπεζες της Ελβετίας υπάρχουν καταθέσεις Ελλήνων που ανέρχονται στα €280 δις, όταν το ελληνικό χρέος είναι €400 δις. Άρα χρειάζεται δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα και αξιοποίηση λαϊκών αποταμιεύσεων για παραγωγικές επενδύσεις και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Θα πρέπει να τονίσω ότι η εναλλακτική πρόταση προοδευτικής εξόδου, συνδέεται με ευρύτερη δέσμη μέτρων που αφορούν την φορολογική πολιτική, τις κρατικές δαπάνες, την επιστροφή στο δημόσιο έλεγχο ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων, έλεγχο των καρτέλ και ολιγοπωλειακών δομών, στήριξη της αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων, ριζικές αλλαγές στη δομή του κράτους, προώθηση ισότιμης συνεργασίας με όλες τις χώρες, κά.
- Ποιος όμως θα εφαρμόσει αυτή τη δέσμη μέτρων;
- Χρειάζεται μια κυβέρνηση των ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων. Θεωρώ ότι ο κυπριακός λαός είναι «τυχερός» που διαθέτει σε αυτή τη δύσκολη περίοδο μια αριστερή κυβέρνηση με επικεφαλής το ΑΚΕΛ. Οποιαδήποτε άλλη λύση θα είναι αρνητική για την Κύπρο. Ακόμη και αν υπάρχουν παράπονα και σίγουρα υπάρχουν, ας μου επιτραπεί να πω ότι είναι δευτερεύοντα ζητήματα. Εμείς στην Ελλάδα αναζητάμε μια κυβέρνηση ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων που θα υπερασπιστεί τα λαϊκά συμφέροντα, θα αγωνίζεται γι' αυτά και να δώσει ελπίδα και προοπτική στη χώρα. Αυτό όμως απαιτεί και ένα κίνημα ανατροπής της σημερινής κατάστασης και προώθησης της εναλλακτικής στρατηγικής προοδευτικής εξόδου.
- Γιατί μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει οι αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα να συνεργαστούν;
- Δυστυχώς οι αριστερές δυνάμεις δεν έχουν λύσει ακόμα αυτό το κρίσιμο ζήτημα. Ο λαός ωστόσο είναι σε ζωντανή αναζήτηση, στρέφει το βλέμμα του στην Αριστερά και αυτό φαίνεται σε δημοσκοπικό επίπεδο. Στις ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς τίθεται το καθήκον να αρθούν στο ύψος των ιστορικών απαιτήσεων, να επιδιώξουν κοινή δράση πάνω στα κοινά προγραμματικά στοιχεία που αφορούν την υπεράσπιση θεμελιακών δικαιωμάτων μισθωτών, συνταξιούχων, αγροτών, μικροεπιχειρήσεων, νέας γενιάς, κά. Στη βάση αυτή να ενισχύσουν τους δεσμούς τους με τα λαϊκά στρώματα και μέσα από την ενεργοποίηση τους να γίνει η μεγάλη κοινωνική ανατροπή. Θα την έλεγα εξέγερση. Δεν μπορεί η ελληνική κοινωνία να μπει σε καθεστώς χρόνιας «χημειοθεραπείας» προκειμένου οι τοκογλύφοι να πάρουν τα δανεικά τους.
- Δεν έχει αποφασιστεί ακόμη πότε θα πραγματοποιηθούν εκλογές...
- Η σημερινή κυβέρνηση είναι παράνομη γιατί δεν έχει εκλεγεί. Είναι πρωτοφανείς οι παρανομίες και τα συνταγματικά πραξικοπήματα που γίνονται στην Βουλή. Το Σύνταγμα παραβιάζεται επί 24ωρου βάσεως. Η βαθύτερη ουσία της Δημοκρατίας είναι ο λαός να αποφασίζει. Εάν στην Ελλάδα αποφασίζουν ο Παπαδήμος και ο Βενιζέλος και στην ΕΕ η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, αυτό δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία. Όμως ούτε ο ελληνικό λαός, ούτε οι ευρωπαϊκοί λαοί θα ανεχθούν για πολύ, αυτή τη συγκαλυμμένη δικτατορία των κυρίαρχων ελίτ και των χρηματοπιστωτικών αγορών.
- Θεωρείται ότι νοσεί ολόκληρο το σύστημα της Ευρωζώνης;
- Ναι γιατί στη θέση της «κοινοτικής αλληλεγγύης» προωθείται ο «κοινωνικός δαρβινισμός». Ποιο ευρωπαϊκό ιδεώδες εξυπηρετεί η πολιτική της ΕΚΤ που δανείζει τους τραπεζίτες με επιτόκιο 1% και αυτοί δανείζουν τα κράτη μέλη με 5%, 7% και 8%; Αυτό είναι καθαρή ληστεία. Στις 9 Δεκεμβρίου '11, οι αρχηγοί των χωρών της ΕΕ, αποφάσισαν το λεγόμενο «δημοσιονομικό σύμφωνο», με το οποίο προβλέπει «ισοσκελισμένους κρατικούς προϋπολογισμούς» διαφορετικά θα επιβάλλονται πρόστιμα. Είναι δυνατόν η Ελλάδα και άλλα κράτη κυρίως της περιφέρειας να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς; Αυτού του είδους η «ευρωπαϊκή ενοποίηση» δεν έχει καμιά σχέση με το όραμα των Ευρώπης των λαών και των εργαζόμενων. Ασφαλώς το όραμα δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί. Θα πρέπει όμως η «αρχιτεκτονική» να γίνει με άλλα «υλικά», της ισότιμης συνεργασίας, της δημοκρατίες, της αλληλεγγύης, κά. Αυτό όμως προϋποθέτει άλλους συσχετισμούς δυνάμεων. Η ανατροπή και ξήλωμα της ευρωζώνης σε μια, δυο, τρεις χώρες, μπορεί να γίνει αφετηρία μιας ευρύτερης ανατροπής. Ο συντονισμός δράσης των κινημάτων σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για μια τέτοια εξέλιξη.
- Μήπως η Ελλάδα είναι το πείραμα;
- Δυστυχώς έλαχε στην Ελλάδα ο κλήρος να είναι η πρώτη που βιώνει με δραματικό τρόπο αυτή την πολιτική. Πειραματίζονται με τις πολιτικές και κοινωνικές αντοχές του λαού. Στην τελευταία συγκέντρωση στο Σύνταγμα συμμετείχαν πάνω από 400.000 πολίτες. Χρειάζεται όμως μεγαλύτερη συμμετοχή. Ένα, ενάμιση εκατομμύριο, για να δείξει ο λαός τη δύναμη και τη βούληση του, τι είδους πολιτικές και επιλογές πρέπει να γίνουν. Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε ότι άλλοι λαοί αντιστέκονται και «σαρώνουν» με τους αγώνες τους αντιδημοκρατικά καθεστώτα και αντιλαϊκές πολιτικές.
- Ο λαός διαμαρτύρεται....αλλά οι πολιτικές εφαρμόζονται!
- Ναι, γιατί η εξουσία βρίσκεται ακόμη στα χέρια τους. Η αφαίρεση της εξουσία απαιτεί αλλαγή συσχετισμού κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, ώστε να αναδειχτεί μια κυβέρνηση που θα υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα. Και αυτό αργά η γρήγορα θα γίνει. Η λέξη εξέγερση και ανατροπή, έχει αρχίσει να περνάνε την καθημερινή γλώσσα, γιατί όταν «κολλάς τον άλλο στον τοίχο», δεν έχει άλλο περιθώριο από το να αντιδράσει. Ασφαλώς διαδηλώνουμε ειρηνικά και θέλουμε με αυτό τον τρόπο να παραμεριστούν αυτές οι δυνάμεις και να έλθουν στο προσκήνιο εκείνες οι δυνάμεις που θα υπερασπιστούν τα συμφέροντα του λαού και της χώρας.
ΠΗΓΗ: iskra.gr (5/3/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου