Τούτο διότι για πρώτη φορά η αναδιάρθρωση, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, δεν θα αφορά μόνο στα στεγαστικά δάνεια, αλλά θα επεκταθεί στα επιχειρηματικά, τα καταναλωτικά, τα προσωπικά και τις πιστωτικές κάρτες.
Θεωρώ ότι η κινητικότητα που παρατηρείται γύρω από το ζήτημα αυτό, εάν δεν είναι από τα συνήθη τρικ των κυβερνώντων, για να «μετρήσουν» κοινωνικές αντιδράσεις ώστε να εγγράψουν εκλογική υποθήκη, πρέπει σύντομα να λάβει τη μορφή συγκεκριμένου, ρεαλιστικού και κυρίως ολοκληρωμένου σχεδίου, το οποίο, δια της ψηφίσεώς του από τη Βουλή και με τη συνεργασία των πιστωτικών ιδρυμάτων, να εφαρμοστεί.
Θα έλεγα μάλιστα, χωρίς δόση υπερβολής ότι η χρονική συγκυρία είναι πλέον τέτοια που πέραν απο το αυταπόδεικτο όφελος για τους δανειολήπτες, το «κούρεμα» ίσως να είναι επιθυμητό και από τις Τράπεζες, καθώς οι εγγεγραμμένες στους ισολογισμούς τους επισφάλειες, είναι πασιφανές, ότι αφορούν σε ποσά από δάνεια που δεν θα εισπράξουν ποτέ. Πολλοί, βέβαια, εστιάζουν στα 70 δις ευρώ, που εμφανίζονται ως το ποσό των χρημάτων που θα απωλέσουν οι Τράπεζες απο την ανωτέρω ρύθμιση, για να θεμελιώσουν την απαισιοδοξία τους ως προς τις προοπτικές υλοποίησης του σχεδίου.
Στην πραγματικότητα με το «κούρεμα», το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, πέραν του ότι θα εξυγιάνει την καταναλωτική του πίστη, θα καθαρθεί και από την κολασμένα ασύδοτη χορήγηση δανείων, που είχε ως δεσπόζουσα πολιτική του από τις αρχές του 2000 μέχρι και το 2007, σε όποιον μιλούσε ελληνικά και όχι μόνο!
Επιπροσθέτως δε, θα υπάρχει για τις Τράπεζες απόλυτη πρόσβαση στη ρευστότητα δια δανεισμού που προσφέρει η ΕΚΤ, που σύμφωνα με εκτιμήσεις αναλυτών, μπορεί να φτάσει για τις ανάγκες του ευρωπαίκου τραπεζικού συστήματος έως και το 1 τρις ευρώ.
Επι της ουσίας τώρα, για τον Έλληνα δανειολήπτη η, δια νόμου, εφαρμογή του «κουρέματος», το ποσοστό του οποίου μπορεί να κυμαίνεται από 20% έως 30% θα λειτουργήσει προδήλως ευεργετικά και υπό προυποθέσεις μπορεί να αποτελέσει και εφαλτήριο ανάπτυξης. Δυστυχώς για την εμπνεύστριά του αλλά και για τους αιτούντες δανειολήπτες, ο περίφημος νόμος Κατσέλη (Ν. 3869/2010 Ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων), αποδείχθηκε στην πράξη κατά βάση ατελέσφορος. Θυμίζω ότι έγινε δεκτός από όλους μας με ελπίδες πως θα καταστεί η νομική ασπίδα προστασίας των πολιτών που καταφεύγουν στις διατάξεις του για να προστατευτούν απο τη βουλιμική επιμονή των τραπεζών να εισπραξούν χρήματα απο εκεί που δεν υπάρχουν.
Ενώ, λοιπόν, όλοι οι εμπλεκόμενοι διατυμπάνιζαν ότι θα έκαναν «ότι ήταν δυνατόν» για να αποδώσει ο νόμος: όπως διάθεση μεγαλύτερου αριθμού Ειρηνοδικών, διάθεση δικαστικών αιθουσών, δημιουργία ειδικού πινακίου, χορήγηση σύντομων δικασίμων, ταχεία έκδοση απόφασης, δικαστική προστασία για τον αιτούντα-δανειολήπτη καθ' όλο τον διαδραμόντα χρόνο από την εκδίκαση, μέχρι την έκδοση απόφασης, αμέριστη αρωγή της Γ.Γ Καταναλωτή κλπ., στην πορεία κάποιες απο τις ως άνω υποσχέσεις δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, ενώ αυτές που αρχικώς έγιναν πράξη, δεν είχαν διάρκεια.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να ορίζονται σήμερα δικάσιμοι πολύ μακρινές, οι Τράπεζες να εντείνουν την πίεσή τους, δια των διαβόητων εισπρακτικών εταιρειών, προς τους δανειολήπτες και τελικώς ο νόμος κατ' ουσίαν να μη λειτουργεί υπέρ του προσφεύγοντος σε αυτόν για προστασία.
Συνεπώς, ενόψει όλων των ανωτέρω και παρά το γεγονός ότι ο Γ.Γ Καταναλωτή, που αρχικώς άνοιξε με δηλώσεις το όλο θέμα, προέβη σε νεότερες δηλώσεις λιγότερο... πομπώδεις (έκανε λόγο για «σκέψεις επί του θέματος» και για «επαρκή προστασία των δανειοληπτών με την καταφυγή στο ν. 3869/2010»), θεωρώ πως η συζήτηση έχει πλέον ξεκινήσει.
Εάν αναλογιστούμε ότι κατά την τελευταία διετία οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις έφτασαν το 30% με 40% μεσοσταθμικά, με αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής δύναμης, ότι η ανεργία κυριολεκτικά καλπάζει και βρίσκεται κοντά στο 17%. Ότι σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος δύο στα τρία νοικοκυριά οφείλουν καταναλωτικά, στεγαστικά και πιστωτικές κάρτες με επιτόκια ,τα οποία εκφεύγουν κατά πολύ του επίσημου πληθωρισμού. Η δε αγορά κατοικίας ή/και επαγγελματικής στέγης έχει υποστεί από καιρού καθίζηση, με δανειολήπτες να έχουν λάβει δάνεια για ακίνητα, των οποίων πλέον η αντικειμενική έχει πέσει στο 50% της αναγραφόμενης στη σχετική δανειακη σύμβαση, με αποτέλεσμα να υπάρχει απόλυτη αναντιστοιχία μεταξύ αξίας ακινήτου, μηνιαίας δόσης και εγγραφής προσημείωσης.
Συνεπώς, τι θα εμποδίσει, για παράδεγμα, τον ευρισκόμενο σε αδυναμία εξυπηρέτησης του στεγαστικού του δανείου και άρα απόγνωση, δανειολήπτη να σταματήσει να καταβάλλει τις δόσεις, θεωρώντας ότι δεν έχει πλέον κανένα νόημα, αφού η αξία του ακινήτου του δεν αντιστοιχεί με το κεφάλαιο του δανείου που έλαβε;
Οι ελληνικές Τράπεζες είναι τώρα αποτελεσματικά θωρακισμένες έναντι οποιουδήποτε γεγονότος, προερχομένου από τις οικονομικές εξελίξεις τόσο στη χώρα μας, όσο και στην Ευρωζώνη. Επειδή δε, αποτελούν τον έως τώρα λιγότερο ζημιωμένο από την κρίση και τις συνέπειες αυτής τομέα, θα πρέπει να προχωρήσουν με ρεαλισμό, στην ελάφρυνση των δανειοληπτών από μέρος του κεφαλαίου των δανείων που αυτοί οφείλουν και ταυτόχρονη εκλογίκευση των τόκων που τα συνοδεύουν και τα καθιστούν βαρίδια για την επανασυγκόλληση του κατακερματισμένου κοινωνικού ιστού και την επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας.
ΠΗΓΗ: newsbomb.gr
Εάν δεν μειωθούν και τα επιτόκια το ΚΡΑΧ από τα απλήρωτα δάνεια των ιδιωτών είναι αναπόφευκτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήρα δάνειο με 3% και τώρα έχει σκαρφαλώσει στο 9%.
Απλά ας μου τα πάρουν όλα.
Α, και μία ερώτηση. Αν μου πάρει η τράπεζα το διαμέρισμα, θα πληρώνει και το 30% της θέρμανσης τους μήνες του χειμώνα. Θα πληρώνει για όλα τα ακίνητα που θα κατασχέσει στην Ελλάδα?
Θα πληρώνει και την εφορία που πληρώνει ο κοσμάκης για τα ακίνητά του?